Σιδηροδρομικός Σταθμός Ναυπλίου

Γράφει ο Γιώργος Ρούβαλης

Εκτός από την Αθήνα και τον Πειραιά, που ήταν η πρώτη σιδηροδρομική γραμμή της Ελλάδος, το Ναύπλιον ήταν απ' τις πρώτες πόλεις που απέκτησε σιδηρόδρομο. Η πρόταση του Τρικούπη στη Βουλή το 1882 ήταν για σιδηρόδρομο Αθηνών-Πατρών και Κορίνθου-Άργους-Ναυπλίου. Ο Τρικούπης είχε προτείνει για λόγους οικονομίας μια γραμμή στενού πλάτους, ενός μέτρου, αντί για τη διεθνή προδιαγραφή 1,43μ. Γάλλοι κεφαλαιούχοι έκαναν προτάσεις για τις γραμμές αυτές ήδη από το 1871 και η πρότασή τους περιλάμβανε επίσης μετά το Ναύπλιο συνέχεια για Σπάρτη-Γύθειο-Καλαμάτα.

Πολλές διαμάχες έγιναν μεταξύ Τρικούπη και Κουμουνδούρου για τις διαδρομές αυτές και στη Βουλή των Μάιο του 1882 και μεταξύ Άργους και Ναυπλίου για την μεταξύ τους συγκοινωνία. Στις 17-10-1882 ιδρύεται η ανώνυμος εταιρεία ΣΠΑΠ, Σιδηρόδρομοι Πειραιώς-Αθηνών-Πελοποννήσου. Ο Μπάμπης Αντωνιάδης σε άρθρο του στο περιοδικόΑπόπειρα, νο. 6, Χειμώνας '94, Ναύπλιο, σελίδες 34-48 περιγράφει την άφιξη του σιδηροδρόμου στην Αργολίδα μέσα από τον τοπικό τύπο και τις σχετικές διαμάχες και πρώτες δυσκολίες. Ξαναβρίσκουμε εκεί λοιπόν την παλιά αντιπαλότητα Άργους-Ναυπλίου, αυτή τη φορά για ένα σοβαρότερο θέμα, την χάραξη και διέλευση δηλαδή της σιδηροδρομικής γραμμής μεταξύ των δύο πόλεων ή όχι (γιατί υπήρχε σκέψη να μην περάσει από το Άργος η γραμμή Κορίνθου-Ναυπλίου). Τα επιχειρήματα του Ναυπλίου παρουσίαζαν ο δικηγόρος Ν. Καράπαυλος και ο επίσης δικηγόρος Μιχάλης Λαμπρινίδης, υπάλληλος της εταιρείας σιδηροδρόμων. Μια σχετική δημοσίευση στην εφημερίδα Αργολίς στις 14 Αυγούστου 1884 αναφέρει ότι «εν Ναυπλίω 8.000 τουλάχιστον κάτοικοι των μερών εκείνων (Τριπόλεως-Κυνουρίας) έρχονται ετησίως είτε δια τας εμπορικάς και τας δικαστικάς υποθέσεις των είτε ως μάρτυρες στο Κακουργοδικείον, είτε το θέρος δια λουτρά κ.λπ., εις Άργος δε ουδ' εκατό ίσως». Ανάλογες παρεμβάσεις υπέρ της διέλευσης για το Άργος έκαναν βέβαια και οι τοπικοί βουλευτές και παράγοντες. Σε νέο άρθρο της η Αργολίδα στις 30-8-84 επανέρχεται με τα εξής επιχειρήματα: α) το λιμάνι του Ναυπλίου μπορεί να αποτελέσει διέξοδο για το σιδηρόδρομο, συνδέοντας τα παράλια της Πελοποννήσου με τη σιδηροδρομική γραμμή, ώστε να μπορεί να γίνεται μεταφορά εμπορεύματος και β) η γραμμή Κορίνθου-Ναυπλίου περνάει από τα περισσότερα χωριά της Αργολίδας, ενώ η γραμμή του Άργους περνά μόνο από το Κουτσοπόδι. Τέλος, προτείνεται αμέσως η εμβάθυνση του λιμανιού. Την ίδια περίοδο αρχίζει η μεταφορά υλικών για τη γραμμή «εκομίσθησαν ενταύθα 9.000 κιβώτια γαλλικής γης χρησίμου προς στερεοποίηση της γραμμής του σιδηροδρόμου δια τους οχετούς και τας γέφυρας». Τα επιχειρήματα των Αργείων για τη διέλευση της γραμμής ήταν ότι επρόκειτο για πολύ εμπορική πόλη, ενώ το Ναύπλιον ήταν πόλη καθαρά στρατιωτική.

Οι εργασίες συνεχίζονται το 1884 και φτάνουν στο Ναύπλιο πολλοί Ιταλοί εργάτες, όχι όμως μηχανήματα. Τέλος, η κατασκευή της γραμμής Ναυπλίου-Άργους επισπεύδεται με την ελπίδα τον Ιούνιο του 1885 να παραδοθεί. Την 1η Ιανουαρίου 1885 η εφημερίδα του Ναυπλίου Πρόοδος μας ενημερώνει ότι στην πλατεία Άρεως έχουν κατασκευαστεί καταστήματα υποστεγάσεως των βαγονιών και δωμάτια του σταθμού. Στα Δερβενάκια υπάρχει «αποικία εργατών του σιδηροδρόμου, των πλείστων Ιταλών» υπό τη διεύθυνση του εργολάβου απ' το Μιλάνο, Π. Κολόμβου. Στη θέση Χάνι του Ανέστη έχει κατασκευαστεί ξύλινο ξενοδοχείο, όπου κυματίζει η ελληνική και η ιταλική σημαία.

Τί νομίζετε ότι δύναστε να ευρείτε εν τω μικρώ εκείνω ξενοδοχείω; Την Ιταλίαν άνευ ουδεμίας υπερβολής. Όλα ευρωπαϊκά και τέλεια. Καφέν εξαίσιον, καφέν με γάλα της Ελβετίας κάλλιστον, καφέν με σοκολάτα, βούτυρον νωπόν, μαγειρικήν ιταλικήν και τεχνικοτάτην, κρέας βόειον και προβάτειον, πάστας παντός είδους, τύρόν Ελβετικόν, Ολλανδικόν και Ελληνικόν, όλων των ειδών, χοιρομήρια σαλεσιτότα, σαρδέλας, τόνους, ποτά δε, οίνους του Άργους, της Νεμέας και της Ευρώπης, κονιάκ και όλα τα ποτά και αναψυκτικά, λιμονάδας αεριοειδείς και μπίραν Βιέννης. Εφημερίς Άργος, 31-4-85.

Η εκμετάλλευση της γραμμής Αθηνών-Κορίνθου έχει αρχίσει από τον Απρίλιο του 1885 και οι εισπράξεις της εταιρείας συνεχώς ανεβαίνουν. Τον Νοέμβριο του ιδίου έτους η γραμμή Ναυπλίου-Άργους είναι πλέον έτοιμη για λειτουργία, αλλά η εταιρεία δεν αποφασίζει να τη λειτουργήσει αυτόνομα. Την Κυριακή 13 Δεκεμβρίου 1885 φτάνει από τον Κόρινθο η πρώτη ατμομηχανή με δύο μεγάλα βαγόνια κι επισήμως το Διευθυντή της Πιστωτικής Τραπέζης, κύριον Δούμα, τον κύριο Αλ. Ποταμιάνο, πρώην βουλευτή Ναυπλίας, τον κύριο Μ. Λαμπρινίδη, δικαστικούς και άλλους.

Στο Ναύπλιο πολύς κόσμος περίμενε το τρένο για να το υποδεχτεί. Το τρένο έφτασε στις 6:30μμ και την επομένη στις 10 αναχώρησε για Αθήνα, όπου έφτασε στις 8:30. Στο Άργος παρέμεινε δύο ώρες για να γευματίσουν οι ταξιδιώτες. Οι βροχές του Φεβρουαρίου 1886 μετέβαλαν την Αργολίδα σε τέλμα και η γραμμή υπέστη βλάβες. Κατασκευάστηκαν πέντε νέες γέφυρες. Τον Μάρτιο του 1886 τελείωσαν οι εργασίες και προβλέπεται την 1η Απριλίου να παραδοθεί προς χρήσιν. Ο κόσμος με μεγάλη χαρά αναμένει την ημέρα έναρξης του σιδηροδρόμου, την θεωρεί ως αφετηρία κοινωνικής προόδου. Στις 25 Μαρτίου 1886 η πρώτη επίσημη λειτουργία της γραμμής πραγματοποιείται με επίσκεψη της βασιλικής οικογενείας και του Πρωθυπουργού Δεληγιάννη, που είχε δεσμούς με το Ναύπλιο.

Στις 3μμ η βασιλική οικογένεια και ο Πρωθυπουργός έφτασαν στο Άργος, όπου τους υποδέχτηκαν πλήθος κόσμου με επικεφαλής τον Δήμαρχο Σπ. Καλμούχο, αλλά δεν κατέβηκαν από το τρένο. Στο Ναύπλιο έγινε απρόσμενα μεγαλοπρεπής υποδοχής με επικεφαλής τον Δήμαρχο, κύριο Κωτσονόπουλο. Το τρένο σταμάτησε στο σταθμό και διαμέσου της Πύλης της Ξηράς οι επίσημοι έφτασαν στο λιμάνι, όπου είχε προσδεθεί το πλοίο Αμφιτρίτη. Η απόσταση Αθήνα-Ναύπλιο θα διανύεται εντός επτά ωρών καταρχήν και αργότερα το ταξίδι θα διαρκεί μόνο πέντε ώρες. Τα τακτικά δρομολόγια Κόρινθος-Άργος-Ναύπλιο και Άργος-Ναύπλιο αρχίζουν περίπου στις 15 Απριλίου 1886 με πανηγυρική έναρξη και με τη συμμετοχή χιλιάδων λαού. Η πρώτη αμαξοστοιχία σύρεται υπό ατμομηχανής με την ονομασία Άργος. «Ομολογουμένως ο σιδηρόδρομος έδωκε νέαν ζωήν του τόπου ημών, καταστήσας προχειροτάτην την συγκοινωνίαν. Δι' αυτού κυκλοφορούσι οι πληθυσμοί, ζωπυρούνται ο κοινωνικός βίος, η βιομηχανία και το εμπόριον και προάγεται ο πολιτισμός». Σταθμάρχης Ναυπλίου διορίζεται ο κύριος Γ. Αττάρ και βοηθός του ο Σπύρος Καλούδης, Ναυπλιώτης που υπηρέτησε στις εργασίες κατασκευής. Σταθμάρχης Άργους διορίζεται ο Δ. Στεκούλης και βοηθός ο προσηνής και φιλόπονος νέος από το Ναύπλιο, Μιχάλης Σοφής. Παρατηρείται όμως έλλειψη καφενείου στο Ναύπλιο, αποθήκης στο Άργος και νερού για τους ταξιδιώτες. Η διαδρομή Άργους-Ναυπλίου διαρκούσε 26 λεπτά. Ο σιδηρόδρομος μπαίνει στην καθημερινή ζωή των κατοίκων. Τα εμπορεύματα, η αλληλογραφία γίνονται με το τρένο. Οι εφημερίδες φτιάχνουν ειδικές στήλες με τίτλο «Σιδηροδρομικά». «Χάρις εις την δια του σιδηροδρόμου συγκοινωνίαν έχομεν ήδη δις της ημέρας ταχυδρομείον». Αργολίς, 12-5-86.

Οι σταθμοί αρχίζουν να γίνονται το επίκεντρο των πόλεων. Υπάρχουν όμως και παράπονα: καθυστερήσεις στα δρομολόγια, ρυπαρότητα των βαγονιών κ.λπ. Ειδικό δρομολόγιο δημιουργείται από Σεπτέμβριο του 1886 για τα εμπορεύματα. Τέλος, κατασκευάζεται και λειτουργεί το καφενείο στο σταθμό του Ναυπλίου. «Το καφενείο του ενταύθα σταθμού του σιδηροδρόμου κατέστη το ευαρεστότερο εκτός της πόλεως εντευκτήριο. Είνε κομψόν και φιλοκαλώς διακεκοσμημένον, είχε δε και υπηρεσία πρόθυμη προς τιμή του Διευθυντού αυτού, κυρίου Ι. Τσάκωνα». Αργολίς,17-3-87. Τον Νοέμβριο του 1887 γίνεται υποτίμηση των εισιτηρίων στη γραμμή Ναυπλίου-Άργους (πρώτη θέση 1 δραχμή, Δευτέρα θέση 0,80 λεπτά, τρίτη θέση 0,50 λεπτά και με επιστροφή 1,80 δραχμές, 1,35 δραχμές, 0,90 δραχμές αντιστοίχως). Τα προβλήματα των καθυστερήσεων των δρομολογίων επιδρούν σημαντικά στη ζωή των πόλεων. Τέλος, αντικαθίστανται ορισμένα ρυπαρά βαγόνια και τον Απρίλιο του '88 αυξάνονται τα δρομολόγια μεταξύ Ναυπλίου και Άργους σε έξι ημερήσια τακτικά και επτά τρεις φορές την εβδομάδα. Αλλά υπάρχουν και προβλήματα όχι μόνο στα δρομολόγια, αλλά και στους σταθμούς. Το ρολόι του σταθμού του Ναυπλίου πηγαίνει μπροστά 20 ή 30 λεπτά και δημιουργεί προβλήματα στους ταξιδιώτες με το τρένο. Με τη λήξη του Α' Παγκοσμίου Πολέμου επιτάσσεται για έξι μήνες το 1918 το δίκτυο της Πελοποννήσου. Το δε 1922 οι ΣΠΑΠ αποσπώνται από τους σιδηροδρόμους του κράτους και αποτελούν ιδιαίτερη εταιρεία υπό ιδιωτική εκμετάλλευση. Το 1937 εντάσσεται η αυτοκινητάμαξα (automotrice) στη γραμμή Αθήνα-Άργος-Ναύπλιο και ταυτόχρονα μειώνεται ο χρόνος της διαδρομής. Το 1940 η εκμετάλλευση των σιδηροδρόμων Πελοποννήσου περνά στο ελληνικό δημόσιο. Το 1963 διακόπτεται η κυκλοφορία της γραμμής προς Ναύπλιο. Τριάντα χρόνια αργότερα, το 1993, η γραμμή προς Ναύπλιο επαναλειτουργεί για να ξαναδιακοπεί αργότερα, περίπου το 2013.

-----------------

Το τρένο αποτέλεσε και έμπνευση για κινηματογραφικές ταινίες. Ας θυμίσουμε εδώ τονΆνθρωπο του Τρένου του 1959, που γυρίστηκε σχεδόν εξ ολοκλήρου στο Ναύπλιο και το Μπούρτζι.

Το τρένο έπαιζε σημαντικό ρόλο και στην καθημερινή ζωή του παππού μου, δικηγόρου Γεώργίου Ρούβαλη, τη δεκαετία του '20. Σε μια μελέτη μου με βάση το καθημερινό ημερολόγιό του εκείνα τα χρόνια, αναφέρονται, εκτός των άλλων θεμάτων της καθημερινής ζωής, συχνά ταξίδια με το τρένο είτε στο Άργος, είτε στην Πυργέλα, μικρό χωριό του αργολικού κάμπου μεταξύ Άργους και Ναυπλίου και τόπο καταγωγής της γυναίκας του, είτε στην Αθήνα. Τα ταξίδια στην Αθήνα γίνονται γι' αυτόν και τη γυναίκα του με συχνότητα από δύο έως τέσσερις φορές το χρόνο και διάρκεια από τέσσερις έως 21 μέρες. Οι λόγοι είναι ιατρικοί, για ψώνια, αλλά και για δικαστικές υποθέσεις του Ρούβαλη. Για παράδειγμα, το 1920 έχουμε τέσσερα ταξίδια, ένα τον Ιούνιο τεσσάρων ημερών «δια χάρην Δ. Βλάχου», δύο τον Ιούλιο, το πρώτο οκτώ μέρες για γιατρούς και το δεύτερο δέκα μέρες επίσης μαζί με τη σύζυγο, δύο παιδιά και την υπηρέτρια. Στο ταξίδι αυτό ξοδεύτηκαν 1.500 δραχμές για φαγητό και έξοδα, εκ των οποίων 260 δραχμές για ξενοδοχείο-ύπνο και 300 δραχμές σιδηροδρομικό ναύλο των δύο συζύγων. Με την ευκαιρία αυτή αγοράστηκαν φόρεμα και παπούτσια. Το Δεκέμβριο υπήρξε άλλο, δέκα ημερών, μεταξύ 2-11/12, με την αιτιολογία «ανεχώρισα κι εγώ δι' Αθήνας, Βασιλέα». Υπενθυμίζουμε ότι στις 6 Δεκεμβρίου 1920 επέστρεψε στην Ελλάδα ο Κωνσταντίνος. Το Ναύπλιο είχε σχεδόν ερημωθεί, αφού οι περισσότεροι κάτοικοί του είχαν πάει στην Αθήνα για την υποδοχή του και τις σχετικές γιορτές. Στο δημοψήφισμα της 1ης Δεκεμβρίου 1920 το Ναύπλιο είχε ψηφίσει κατά 98,5% υπέρ του βασιλέως. Στο ίδιο ταξίδι έμεινε εν συνόλω 20 μέρες και ξόδεψε συνολικά 1.100 δραχμές, ενώ ο Ρούβαλης 375. Το 1921 έχουμε τρία ταξίδια, δύο τον Απρίλιο για δύο και 14 μέρες, όπου η σύζυγος ξόδεψε στο δεύτερο 920 δραχμές και άλλο τον Ιούνιο, τεσσάρων ημερών, όπου «μετέβην εις Αθήνας για υπόθεση Υψηλάντου, μοι έδωσεν 300 δραχμές».Με την ευκαιρία αυτή αγόρασε χειμωνιάτικα ρούχα, παλτό και κουστούμι.

Το 1922 έχουμε τρία ταξίδια, έξι, πέντε και έντεκα ημερών το μήνα Ιούνιο «δι' εγχείρισιν». Το τελευταίο ταξίδι τελείωσε στις 6-7 και μια σημείωση αναφέρει ότι «εδαπάνησα εις Αθήνας 400 δραχμές». Υπάρχουν επίσης άλλα δύο ταξίδια, τον Οκτώβριο και Δεκέμβριο του ιδίου έτους, 16 ημερών το πρώτο «ανεχώρησεν εις Αθήνας δια τους γάμους... η Μαρίκα, της έδωκα 600 δραχμές», ενώ στις 21-10 η σημείωση αναφέρει «απέστειλα εις Μαρίκαν 600 δραχμές». Σημειωτέον ότι το Δεκέμβριο βρίσκουμε μια σημείωση για επιστροφή της κόρης του από την Αθήνα, η οποία είχε μείνει στο σπίτι του αδελφού του Γιάγκου, από 18-11 έως 8-12, δηλαδή 21 μέρες και για τα έξοδα της οποίας εστάλησαν στον αδελφό άλλες 600 δραχμές.

Το 1923 έγιναν τέσσερα ταξίδια, ένα το Μάρτιο τριών μόλις ημερών «μετέβην εις Αθήνας δια το τσεκ Δ. Τσιμπούρη». Άλλα δύο έγιναν τον Ιούνιο, το πρώτο επτά ημερών με τις εξής σημειώσεις: «Ανεχώρησεν Μαρίκα, Διδώ και υπηρέτρια, έλαβαν 500 δραχμές» και «δαπάνησε η Μαρίκα σε γιατρούς 1.000». Το τρίτο ταξίδι έγινε απ' τη Μαρίκα τον ίδιο μήνα στην Τρίπολη, προφανώς για μία μέρα, και δαπάνησε 140 δραχμές. Το Νοέμβριο του ιδίου έτους ο Ρούβαλης πραγματοποιεί άλλο ταξίδι στην Αθήνα «δια δίκην Ζαρόκωστα», πέντε ημερών και ξοδεύει 650 δραχμές.

Το 1924 έγινε ένα μεγάλο ταξίδι 21 ημερών για γιατρούς, που ήταν και το πιο δαπανηρό απ' όλα, κατά το οποίο «ανεχώρησα εις Αθήνας με 9.500 δραχμές, απ' αυτά ξοδεύτηκαν 7.650 και επεστράφησαν στο Ναύπλιο 2.350. Στη διάρκεια αυτού του ταξιδιού πληρώθηκαν στις 17-7 στο ξενοδοχείο Μπρίστολ, Σταδίου 53, 165 δραχμές, σε άλλο ξενοδοχείο της Κηφισιάς 372 δραχμές και στις 19-7 στο ξενοδοχείο Απόλλων 275 δραχμές και σε αμάξια 45 δραχμές». Τέλος, τον ίδιο μήνα Ιούλιο πληρώθηκαν εις ναύλους σιδηροδρόμων 510 δραχμές και εις Γιάγκον για να φέρει τα παιδιά εις Ναύπλιον κ.λπ. 500.

Το 1925, το μήνα Ιανουάριο, έγιναν στην Αθήνα δύο ταξίδια, το πρώτο εννέα ημερών με την εξής σημείωση: «Ανεχώρησα εις Αθήνα δια τον επίδεσμον της Ελενίτσας και τα μάτια της Διδούς, εδαπάνησα εις γιατρούς κ.λπ. 2.750». Το δεύτερο ταξίδι του Ιανουαρίου διήρκεσε πέντε μέρες και βρίσκουμε τις εξής σημειώσεις: «Ανεχώρησα εις Αθήνας μετά Μαρίκας, 4.250 έλαβον μαζί μου. Εδαπάνησα εις γιατρούς, ξενοδοχεία κ.λπ. οψώνια, 1.250. Επέστρεψα εγώ εις τας 25 και αφήκα Μαρίκας 1.800». Τα λεφτά πρέπει να ήρκεσαν της Μαρίκας μέχρι τις 5-2 του ιδίου έτους, όταν «μετέβην εις Αθήνας για να φέρω Μαρίκαν».

Περιττό να πούμε ότι τα ταξίδια αυτά γίνονταν με το τρένο.

Σχεδόν κάθε χρόνο, συνήθως το καλοκαίρι και κατά προτίμηση το Σεπτέμβριο, ο Ρούβαλης στέλνει τη σύζυγό του Μαρίκα, ενδεχομένως την πεθερά του και κάποιο παιδί στο Λουτράκι για παραθερισμό και λουτροθεραπεία, προφανώς και πάλι με το τρένο μέχρι Κόρινθο.

Εξάλλου, υπάρχουν στο σημειωματάριο και μικροέξοδα για σιδηρόδρομο για ταξίδια στο Άργος ή την Πυργέλα. Π.χ. στις 6-2-20 σιδηρόδρομος 52 δραχμές, στις 7-4-20 σιδηρόδρομος 10 δραχμές, στις 5-12-24 σιδηρόδρομος δια τις ελιές κ.λπ. 25. Στις 18-8-20 σιδηρόδρομος 4,50 και στις 22-8 σιδηρόδρομος 4.70. Τον Απρίλιο του '23 σιδηρόδρομος Πυργέλα 36 δραχμές και στις 25-8-20 «επέστρεψαν εκ Πυργέλας, σιδηρόδρομοι κ.λπ. 10».

Άρα ο σταθμός δεν ήταν μόνο τόπος συγκεντρώσεως των κατοίκων με αφορμή ταξίδια ή έστω περιέργεια για τους νεοαφικνούμενους. Η μεγάλη έκτασή του σχεδόν στην καρδιά της πόλης τον έκανε πρόσφορο και για παιχνίδια των παιδιών. Ας θυμίσουμε εδώ ότι σιδηρόδρομος και οδικές συγκοινωνίες βρίσκονταν πολύ κοντά, διότι τα ταξί και λεωφορεία στάθμευαν δίπλα στο μεγάλο Δικαστικό Μέγαρο, που με τη σειρά του βρισκόταν δίπλα στο Σιδηροδρομικό Σταθμό. Δε χρειάζεται να υπενθυμίσουμε τη σημασία του σιδηροδρόμου για τη μετακίνηση των στρατιωτών κατά τη διάρκεια των πολέμων και τη σημασία του στα αλλεπάλληλα στρατιωτικά πραξικοπήματα, που έγιναν στην Ελλάδα, όταν οι στρατιωτικοί καταλάμβαναν τους σταθμούς διαφόρων πόλεων, για να καταλάβουν την εξουσία.

Μετά την διακοπή της συγκοινωνίας Αθηνών-Ναυπλίου, ο σιδηροδρομικός σταθμός της πόλης χρησιμοποιήθηκε ως πολιτιστικό κέντρο. Στο κυρίως κτίριο έγινε η έδρα του Δημοτικού Ωδείου και σε παραπλεύρως κτίριο λειτούργησαν εργαστήρια για παιδιά από το Πελοποννησιακό λαογραφικό ίδρυμα. Φυσικά παρέμεινε εν λειτουργία μέχρι και σήμερα το καφενείο και ο σταθμός διακοσμείται με παλιές ατμομηχανές και ωτομοτρίς.. Εκεί έπαιζε ο πατέρας μου τη δεκαετία του '20 και '30, μαζί με το Μανώλη Χιώτη, που καταγόταν απ' το Ναύπλιο. Ο σταθμός βρισκόταν κοντά στο σπίτι τους.

Δημιουργήθηκε αργότερα ένας νέος σταθμός κοντά στο λιμάνι, όπου έφτανε το τρένο τη δεκαετία του 2000-2010, ενώ εξακολουθούσε να υπάρχει η γραμμή που έφτανε μέχρι το λιμάνι και όπου παλιότερα φορτώνονταν τα εμπορεύματα από τα πλοία. Ήδη από την εποχή των Ενετών, το Ναύπλιο υπήρξε σημαντικό εξαγωγικό λιμάνι για προϊόντα της Πελοποννήσου (κερί, μέλι, μαλλιά, μετάξι, κρασιά κ.λπ.). Τα τελευταία χρόνια δημιουργήθηκε μια αρκετά μεγάλη ομάδα από φίλους του σιδηροδρόμου στην Αργολίδα, που αγωνίζονται για την επαναφορά των τακτικών δρομολογίων Αθήνας-Ναυπλίου, που κι εγώ ο ίδιος έζησα πρόσφατα.

----------------

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ-ΣΕΡΡΕΣ ΜΕ ΤΗΝ ΤΑΧΕΙΑ
Γιώργος Ρούβαλης

Η ταχεία είναι βραδεία.
Ντούκου-ντούκου αργοτραβάει
φορτωμένη κόσμο, Τουρκάλες
με κουτσούβελα, τσιγγάνους, όμορφα μοδάτα
κορίτσια, μαυροφορεμένες αγρότισσες.

Ο Νίκος, λυγερό παλλικάρι δύο μέτρα
χαμογελαστός, πτυχιούχος γυμναστής
δημοκράτης, έντιμος, είναι πλήρως ενημερωμένος.
Θέλει στην πατρίδα του να ζήσει
να δουλέψει και η κρίση τον αποθαρρύνει.
Να φύγει για έξω;
Δε θα το 'θελε τόσο.
Θα προσπαθήσει να μείνει
χωρίς αυταπάτες.
Στην Ελλάδα της μιζέριας,
της σπατάλης, της διαφθοράς
της γάγγραινας που απλώνεται
αλλά εκείνον, δεν τον έχει
ακόμα αγγίξει.

Στο χωριό του, τη Χέρσο, κατεβαίνει
να κάνει Πάσχα με τους δικούς του.
Τον πατέρα του, συνταξιούχο
από «βαρέα και ανθυγιεινά».
Τη μάνα του που με κόπους πολλούς τον ανάθρεψε.

Ο Νίκος ξέρει, ο Νίκος αισθάνεται.
Αντιστέκεται, κολυμπά, δεν βυθίζεται.

Μακάρι να επιπλεύσει, να επιζήσει.
Είναι η νέα μας γενιά
η ελπίδα μας.

- Ανέκδοτο -

Πηγή: argolika.gr