Σύμφωνα με δημοσίευμα της εφημερίδας «Ανεξαρτησία» του Ναυπλίου της 1ης Οκτωβρίου 1882 η εγκατάσταση του σιδηροδρομικού δικτύου θα άρχιζε από το Ναύπλιο. Έτσι οι ανησυχίες για την καθυστέρηση είναι εύλογες. «Ο μεταξύ Ναυπλίου και Άργους σιδηρόδρομος», γράφει στο «Δαναό» της 14ης Απριλίου 1883 ο Δημήτριος Βαρδουνιώτης, «όστις επρόκειτο να κατασκευαστεί πρότερον παντός άλλου, εγκατελείφθη ένεκεν εσφαλμένων προδήλως υπολογισμών της ενδιαφερομένης εταιρείας προς αμοιβαίαν ζημίαν αυτής τε και του κοινού. Περί τούτου θέλομεν επανέλθει λεπτομερέστερον, αλλ’ υποδεικνύομεν ότι η εταιρεία ήθελε κερδίζει τουλάχιστον τα ημίσυ της γραμμής Αθηνών και Πειραιώς, διότι εκτός των αφθόνων επιβατών, μεταφέρεται εις Ναύπλιον ποσόν εμπορευμάτων και προϊόντων εξ Άργους και των περιχώρων, τουλάχιστον εκατονταπλάσιον του μεταφερο- μένου εξ Αθηνών και Πειραιώς, εκ Ναυπλίου δε μεταφέρονται τοιαύτα ου μόνον δι’Άργος, αλλά δι’ όλον σχεδόν της Κορινθίας και το πλείστον της Αρκαδίας».
Υπερβολικός πάντα ο Βαρδουνιώτης επανέρχεται στις 15 Ιουνίου του ίδιου έτους, και πάλι στο «Δαναό», σχολιάζοντας τις πληροφορίες ότι η κυβέρνηση σκοπεύει να αναθέσει σε βελγική εταιρεία την κατασκευή σιδηροδρομικού δικτύου Ναυπλίου, Τρίπολης, Καλαμάτας, Τριφυλίας και Πύργου: «...η ημετέρα ιστορική πόλις, το αρχαιότατον Άργος», γράφει, «δια της επικοινωνίας ταυτης θέλει μεγάλως προοδεύσει κατά τε την εμπορίαν και πάσαν άλλην πρόοδον, ην πάσα πεπολιτισμένη πόλις δίκαιον να έχη».
Σίγουρα
το τμήμα Άργους - Ναυπλίου ήταν εκείνο που παρουσίαζε τα μικρότερα τεχνικά
προβλήματα εξ αιτίας της εδαφικής διαμόρφωσής του. Όμως δεν ήταν δυνατόν να
αρχίσει από το Ναύπλιο η εγκατάσταση του δικτύου. Παράλληλα θα πρέπει να
τονιστεί ότι η Εταιρεία αντιμετώπιζε σοβαρά προβλήματα τόσο από την απροθυμία των
μετόχων να καταβάλουν το κεφάλαιο που τους αναλογούσε, όσο και από την
αντίσταση που πρόβαλαν οι σταφιδοκαλλιεργητές στην απαλλοτρίωση της αναγκαίας
γης για τη διέλευση του σιδηροδρόμου.
Παρά ταύτα αναμφισβήτητα υπήρξε γεγονός ευοίωνο η άφιξη μηχανικών της εταιρείας για τον προσδιορισμό των θέσεων των Σταθμών Άργους και Ναυπλίου στις αρχές Ιουνίου του 1884 και τη χάραξη της πορείας της γραμμής που θα ένωνε τις δυο πόλεις.
Και για το μεν Άργος η θέση του Σταθμού προσδιορίστηκε -όπως εξάλλου ήταν εύλογο- στα ανατολικά της πόλης «εκατόν περίπου βήματα εντεύθεν από της σταφιδοφυτείας Κ Ζορμπά», ενώ στο Ναύπλιο στην «εν τη έξω της πόλεως και κάτωθι του Παλαμηδίου ιστορικήν ευρυτάτην πλατείαν», δηλαδή στην πλατεία έξω από την Πύλη της Στεριάς, την πλατεία Άρεως, η οποία χρησιμοποιείτο για τις ασκήσεις των εκεί σταθμευόντων στρατευμάτων και στην οποία παιάνιζε τότε η στρατιωτική προφανώς μουσική. Για την επιλογή του Σταθμού του Άργους δε φαίνεται να υπήρξαν αντιδράσεις, τουλάχιστον σοβαρές.
Αντίθετα όμως η επιλογή της θέσης του
Σταθμού του Ναυπλίου δίχασε την πόλη, αφού διατυπώθηκαν φόβοι ότι τα έργα
εκσκαφών και επιχωματώσεων για την κατασκευή γραμμής και καταστημάτων θα
προκαλέσουν κινδύνους πλημμυρών, ενώ τα λιμνάζοντα ύδατα θα αποτελέσουν εστία
κινδύνων για την υγεία των πολιτών. Μάλιστα το Δημοτικό Συμβούλιο Ναυπλίου
ζητεί από την κυβέρνηση να απογορεύσει «τη
εταιρεία τον σιδηροδρόμου την περαιτέρω εκσκαφήν του παρά τη πλατεία των
γυμνασίων προχώματος, εγκρίνει δε και παραχωρήσει τω Δήμω την εκσκαφήν και
ισοπέδωσιν της πλατείας χάριν της υγείας των κατοίκων του Ναυπλίου και της
Προνοίας». Έτσι μόλις τον Ιούνιο του 1885 θα αρχίσει «η δια σιδηρών ράβδων επίστρωσις του σιδηροδρομικού τμήματος Ναυπλίου -
Άργους» και αφού, φυσικά, θα έχει λυθεί ένα άλλο σημαντικό πρόβλημα που
καθ’ οδόν προέκυψε και τάραξε τις σχέσεις των δυο πόλεων.
(το οποίο και θα αναλύσουμε στο επόμενο κεφάλαιο της "σιδηροδρομικής περιπέτειας")
(το οποίο και θα αναλύσουμε στο επόμενο κεφάλαιο της "σιδηροδρομικής περιπέτειας")
